In het labyrint

Dag 7 het plan in het labyrint
Ik leef nog. En de kinderen ook. Het is gewoon gelukt. Ik kan het nog steeds niet geloven en ben Ariadne eeuwig dankbaar. Zonder haar was het me nooit gelukt. Ik zal alles uitleggen.
Vanochtend moesten we met onze bolle buikjes naar het labyrint. Iedereen zweeg en was doodsbang. Toen we in de kamer van het labyrint aankwamen hoorde ik de Minotaurus al snurken. Wat een geluid! Ook zag ik Ariadne meteen zitten. Misschien komt dat door haar geweldige aantrekkingskracht bij mij. De slaaf van Minos zei dat we een paar minuutjes "afscheid" mochten nemen van elkaar. Hij ging er natuurlijk vanuit dat we 1 voor 1 werden opgegeten. Zelf ging hij weg en als de tijd omwas kwam er een zoemer waardoor de deur van het labyrint open ging. In die paar minuutjes zou Ariadne het plan aan mij uitleggen. De slaaf ging weg en Ariadne kwam tevoorschijn. Ze had een draad bij zich. Gelijk vond ik haar slim, geen idee wat het plan was maar als er een draad aan te pas komt is het slim. Ze legde het plan uit: Zij zou bij de deur blijven staan, samen met de kinderen en het draad daar vastmaken. Het andere uiteinde zou ik meenemen. Dit was zodat ik de weg terug kan vinden als ik de Minotaurus had gedood. Ze was dan wel de dochter van Minos, ze is ook erg aardig en slim. Ze had alleen wel een voorwaarde. Als het lukte dan zou ik haar meenemen naar Athene met de kinderen en daar zou ik met haar trouwen. Ik zag dat natuurlijk wel zitten. Ik ging meteen akkoord en terwijl ik ja zei ging de zoemer. De deur ging open ik ga het labyrint in.

De kinderen liepen bang achter mij aan. Nog steeds dat geluid, dat oorverdovende gesnurk. Ik moest heel stil zijn, dan zou het doden veel makkelijker zijn. Het doolhof duurde eindeloos, niet normaal. Op een gegeven moment werd het gesnurk luider. Of ik was heel dichtbij, of de Minotaurus was in een nog diepere slaap gevallen. Ik moest hier de hoek om en ik toen wist ik dat het niet de diepe slaap was. Even was ik doodsbang en wide wegrennen, maar toen vermande ik me. Voor de kinderen, voor Athene, voor Ariadne! Ik was ongewapend dus het kwam vandaag neer op mijn handen. Ik sloop dichterbij. En toen, dat oog, dat enorme oog gingen een beetje open. Ik sloeg toe op dat moment, ik moest wel. Ik deed het met mijn vuisten, erg mannelijk, ik weet het. Ik pakte zijn kop vast en sloeg hem zo hard als ik kon. Eventjes daarna viel hij, hij maakte geen geluid meer, ik was verbijsterd. Had ik hem nou echt gedood? Ik wilde wegrennen, de vrijheid in, maar straks was hij niet dood. Ik moest gaan luisteren of hij echt dood was. Maar toen ging er een kamertje in het plafond open. Daar stond Minos, hij keek verbaasd. Dat was het teken om te rennen, naar Ariadne, de kinderen. Via het draad kon ik de weg makkelijk vinden. Toen ik bij hen aankwam, stonden de kinderen te juichen en ik omhelsde Ariadne. We renden naar het schip, op naar Athene!