Naar mijn vader

Dag 10 Dag Ariadne

Ik vind het zo moeilijk om Ariadne achter te laten. Vooral voor die dronkenlap van een Dionysos. Wat denkt hij wel?! Aan de andere kant, het is een god en Ariadne is beeldschoon. Als ik een god was had ik haar ook uitgekozen.

We zijn bijna thuis maar ik heb geen zin om mijn vader te zien. Zo verdrietig ben ik. Volgens mij merken de kinderen het ook aan mij. Ik heb ze verteld dat Ariadne haar vader te erg miste. Dat ze eigenlijk de hele tijd een gevoel van verraad had en daarom maar terugging. De kinderen begrepen dat en hebben zich er niet verder bij stil gestaan. Ik echter wel. Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Ik ben ook bang. Ik kan me geen leven voorstellen zonder haar.

De terugweg lijkt veel langer te duren. En door de hevige storm gaat het ook nog wel eventjes duren. Ik sluit me de hele dag op in mijn hut met een doos tissues. Wat zal mijn vader blij zijn om me te zien! Ik dus niet om hem te zien. Moet ik zeker de hele dag vrolijk gaan doen. Woeeh ik heb de minotaurus verslagen met hulp van een prachtige vrouw die ik nooit meer kan zien! Iedereen zal tot diep in de nacht wijn drinken en ik ben geoorloofd dat ook te doen. De volgende ochtend moet ik eerst heel veel water drinken, ontbijten en dan begint het feest opnieuw. Denk je dat ik daar zin in heb.

Dag 11 Nog steeds op de cruise

De storm wil maar niet ophouden. Nog steeds zit ik op dat verdomde cruiseschip zonder mijn lieve Ariadne. Ik kan er maar niet aan wennen en nog steeds lig ik de hele dag op weg met een wc rol (de tissues zijn op en de slaven hebben geen nieuwe voorraad omdat ik die al vol heb gehuild) Kan je nagaan wanneer de wc rollen op zijn! De reisleider zegt dat we vanavond zullen aankomen maar daar zie ik erg tegenop. Ik zal morgen schrijven over hoe de terugkomst is verlopen (dat is trouwens ook een goede reden om weg te glippen van het feest)

Dag 12 de thuiskomst

Gisteravond, toen we aankwamen, verwachtten we een warm welkom en een enorm feest. Maar toen we aankwamen zag iedereen er verdrietig en geschrokken uit. Wij kwamen van het schip en iedereen keek verbaasd en opgelucht. Ik vroeg gelijk wat er was en waarom ze er zo geschrokken uit zagen. Ze antwoordden: Jullie kwamen aan met de zwarte ramen. Iedereen was erg verdrietig en jouw vader nog het meest. Hij kon het niet aan dat jij er niet meer was en heeft dus zelfmoord gepleegd. Hij is van de rots bij Attika gesprongen. Ik stond verstijfd van schrik en kon niks meer zeggen. Ik rende tussen de mensenmassa uit naar mijn huis. Er was geen enkel klein beetje blijheid over van de overwinning van de minotaurus. Ik sloot mij dagen lang op in mijn kamer, zonder eten of drinken. Wel honderd keer kwamen mensen mij gebieden dat ik wat moest drinken en eten. Soms nam ik het aan en gooide ik het uit mijn raam maar soms ook gewoon niet. Ik had mijn liefste vader en vrouw verloren. Misschien had ik ook geen reden om meer te leven.
Ik heb geen zin meer om verder te schrijven.
Dit is het einde van mijn reisverslag.

Theseus